“Ο προπονητής μου με αδικεί.. ο προπονητής μου δεν μου δίνει σημασία… ο προπονητής μου δεν με συμπαθεί… Ο συμπαίχτης/ συναθλητής μου παίρνει περισσότερες ευκαιρίες από εμένα, ενώ δεν το αξιζει….” Αυτές είναι μερικές φράσεις που ακούμε καθημερινά από μικρούς και μεγάλους αθλητές..
Είναι άραγε η πραγματικότητα; Όντως ο προπονητής “αδικεί” τον αθλητή; Η ευθύνη του αθλητή; Ποια η επιρροή των “έξω”;
Η αλήθεια μάλλον είναι κάπου στη μέση. Και τί εννοω;
Σίγουρα σε μια ομάδα με πολλούς αθλητές ο προπονητής άθελα του ίσως να κάνει κάποια λάθη. Ισως ενω ο αθλητής ή οι γονείς του και κάποιοι άλλοι στενοί του ανθρώποι βλέπουν ή νομίζουν ότι ο αθλητής αδικείται, τελικά να μην αδικείται αλλά η παράξη αυτή να αποτελεί μια συνειδητή ή και μη, απόφαση του προπονητή να μην το χρησιμοποιήσει στον αγώνα ή να μην του δώσει την απαιτούμενη σημασία.
Ο αθλητής από την άλλη ίσως να χρειάζεται να βελτίωσει διάφορους τομείς και να μην το “βλέπει” ή να μην το καταλαβαίνει (ισως καλύτερα να μην θέλει να το καταλάβει). Αυτό πολλές φορές επιφέρει κακή απόδοση στις προπονήσεις ή ακόμα και στον αγώνα. Και τι γίνεται;
Και έτσι ξεκινά ένας φαύλος κύκλος….δικαιολογίες, παράπονα, τηλέφωνα, αντιδράσεις κοκ.
Πως θα πρέπει να το διαχειριστεί ο αθλητής;
Για αρχή, είναι σημαντικό ο αθλητής εαν νιώθει αδικημένος, να μιλήσει με τον προπονητή του και να του εξηγήσει πως νιώθει. Αθλητής και προπονητής χρειάζεται να επικοινωνούν αποτελεσματικά. Ο αθλητής δεν θα πρέπει να φοβάται τον προποντή του! Ο ένας βοηθά τον άλλο, οπόταν χρειάζεται εμπιστοσύνη και συνεργασία.
Παράλληλα, εαν ο αθλητής νιώθει αδικημένος θα πρέπει να μιλήσει ο ίδιος και όχι οι γονείς του, ο μανατζέρ του ή κάποιος άλλος στον προπονητή. Από μικρή ηλικία θα πρέπει να “χτίσει” χαρακτήρα και να μπορεί να διεκδικεί αυτά που θεωρεί ότι του αξίζουν αλλά και να σκληραγωγηθεί, μαθαίνοντας μέσα από τις δυσκολίες που θα συναντήσει στον αθλητισμό, αφού παρόμοιες δυσκολίες θα συναντήσει στο ευρύτερο πλαίσιο της κοινωνίας.
Επιπρόσθετα, είναι σημαντικό κάθε αθλητής να κάνει την αυτοκριτική του και να είναι συγκεντρωμένος στον εαυτό του. Κάθε αθλητής χρειάζεται να έχει αυτογνωσία και να αναγνωρίζει ποιες είναι οι ευθύνες του, οι στόχοι του και που πραγματικά θέλει να φτάσει.
Οι πιο κάτω ερωτήσεις θα σε βοηθήσουν να μείνεις προσηλωμένος και να καταλάβεις εαν όντως ο προπονητής σου σε “αδικεί ή σε παραμελεί”:
Είμαι σωστός και σοβαρός στη προπόνηση;
Δίνω το 100% μου σε κάθε προπόνηση και σε κάθε αγώνα;
Χρειάζεται να βελτιώσω κάποιους τομείς; εαν ναι, ποιους; και πως;
Μιλώ σωστά στον προπονητή και στους συναθλητές μου (έχω σωστή συμπεριφορά);
Μίλησα στον προπονητή μου για το πως νιώθω πριν ξεκινήσω να παραπονιέμαι;
Ισως η γνώμη των γύρω μου με επηρεάζει αρνητικά και δεν το καταλαβαίνω; Πως το σταματώ αυτό;
Αγαπητέ αθλητή…Ο αθλητισμός και ο πρωταθλητισμός χρειάζονται θυσίες. Πραγματικές θυσίες!! ΘΕΣΕ ΣΤΟΧΟΥΣ, συγκεντρώθου στον εαυτό σου, ΑΣΕ τους γύρω σου και μην τους ακούς (Διότι αυτοί δεν είναι ειδικοί), ασχολήσου με το πως θα γίνεσαι εσύ κάθε μέρα καλύτερος και οι επιτυχίες θα έρθουν.. Να θυμάσαι επίσης ότι ο δρόμος προς την επιτυχία δεν είναι πάντα εύκολος. Έχει εμπόδια και θα πρέπει να φανείς δυνατός και μάγκας για να τα ξεπεράσεις. Να έχεις υπομονή και να είσαι συγκεντρωμένος!!! Οι κόποι πάντα ανταμίβονται, φτάνει εσύ να δουλεύεις σωστά και σκληρά..!!!
Θάλεια Παναγή
www.clearmindpro.com
